This reminds me of a poem I wrote back in 1989 inspired by some pictures I made at the Canadian war cemetery at Holten a few summer earlier. (people do funny things when they're young. Btw the attached picture is just form the net, not the original)
The english version I did just now as I figured most here can't read Dutch...
Foto van Canadese begraafplaats
Als ons oog loopt over dit groene gras
Naar het witte kruis in blauw gesneden
Gaan wij met voorzichtige pas
Over zielen die wij zacht betreden.
En komen vragen over dit verleden
Was ook toen deze zee van licht?
In het verlies van ieder jong gezicht
Wordt ’t natwoord door het weer vermeden.
Zodat ontroering of wat wij menen
Al heel snel is verdwenen.
Want fel wordt het Mapleleaf beschenen door de zon
’t Licht gunt ons niet de namen van degenen
Die schaduwen zijn achter de witte stenen
Die rezen toen het doden begon.
Holiday picture of a Canadian cemetery
As our eye walks over the green cut grass
Towards the white cross cut in blue
We carefully pass
Over souls we barely touch.
And do we wonder about this past
Was back then such a sea of light?
In the face of young lost lives
The answer by the weather is denied.
So emotion, just before getting near
Has already disappeared.
For on the Mapleleaf the sun shines bright
It’s light won’t gives us the names
Of the white stones' shades
That rose when the killing started.
Archived Forums
Help
Calendar
Member List
Search
){kind=link}